De projector

Terug naar  levensverhaal overig

Hoe het apparaat indertijd werd genoemd weet ik niet meer, maar het was een soort diaprojector. De “dia’s” die je daarmee kon vertonen zaten niet in raampjes, maar op een rolletje. En die rolletjes kon je kopen in de speelgoedwinkel. Heel veel sprookjes, maar ook gewoon foto’s over allerlei onderwerpen. Op mijn verjaardag en met sinterklaas stond er altijd wel zo’n filmrolletje op mijn verlanglijstje. In de loop der jaren heb ik er heel wat verzameld. Mijn favoriete rolletje was “Winter in Holland”. De plaatjes van Elfstedentochten en bevroren Amsterdamse grachten kan ik me zo weer voor de geest halen.

De projector was van grijs gemoffeld metaal. Aan de voorkant zat een lens, waarachter met de hand het filmpje werd gedraaid. In het binnenste van het apparaat zat een vrij zware gloeilamp. Het huis bevatte ventilatiegleuven om de warmte die de lamp produceerde af te voeren. Maar ondanks deze voorziening werd de projector na enige tijd gloeiend heet, zodat menig filmpje aan de randen bruine schroeivlekken vertoonde. 

Voordat we filmpjes konden kijken werd er eerst met punaises een wit laken aan de muur bevestigd. Het hele gezin keek mee als ik mijn plaatjes liet zien. 

Later ontdekte ik dat de projector ook nog op een andere manier gebruikt kon worden. We hadden thuis een grote zolder. Een ideale plaats om regelmatig door en voor de kinderen uit de buurt toneelstukjes op te voeren. Aan een waslijn die van balk tot balk was gespannen hingen we een oud donkerrood gordijn. Aan de ene kant van het gordijn de “zaal”: een stel oude kussens op de vloer en aan de andere kant het “podium”. Aangezien dat plaatsvond in “mijn” huis was ik niet alleen de regisseur, maar ook tekstschrijver, souffleur en belichtingsman. Achteraf vraag ik me af of het voor die andere kinderen wel zo leuk was. 

De projector kon bij deze opvoeringen gebruikt worden als spotlight: op de plaats van het filmpje een stukje rood, geel of groen vliegerpapier en je maakte de fraaiste lichteffecten. En als de lichtbundel te smal was dan was er nog een andere manier: een van de zijkanten van het huis kon verwijderd worden om de lamp te vervangen. Door op de vrijgekomen plaats met elastiekjes gekleurd vliegerpapier te bevestigen hadden we opeens een spotlight met een brede bundel. Dat we hierbij letterlijk met vuur speelden werd ons duidelijk toen op een keer het papier door de hitte vlam vatte. Onze ouders moesten eens weten. Waar de projector is gebleven? Geen idee. Maar wat zou ik mijn handen nog graag even over dat apparaat laten gaan.

Terug naar  levensverhaal overig