Een zwarte dag

Het was 20 november 1961 … ik was 14. Zat in de tweede klas van de MULO in Meppel. Binnenkort zou de ‘ULO-avond’ plaatsvinden. In die tijd, op die leeftijd, één van de hoogtepunten van het schooljaar. Met een aantal klasgenoten zouden we op deze avond een stukje opvoeren. Een toneelstukje voor twee dames: Louise en Henny en vier heren: Geert, Henk, Martie en ik.

We hadden die middag gerepeteerd bij Louise thuis. Heel gezellig en heel veel gelachen. Vooral om en met Henk, die malle, altijd vrolijke Henk. Ik zie hem nog zo voor me, met z’n blonde krullen.

Na afloop fietsten Henny, Martie, Henk en ik gezamenlijk naar huis. In de Hoofdstraat aangekomen wilde Henk, die als zoon van een banketbakker in het centrum woonde, niet de kortste weg naar huis nemen omdat z’n achterlicht het niet deed. Hij was bang voor een bekeuring. Hij meed liever de Hoofdstraat en fietste dus nog een stukje met ons mee.

Henk en Martie fietsten voor, mijn klasgenote Henny en ik achter. Het was zes uur. Op het Prinsenplein werden we ingehaald door een vrachtauto. Op dat moment begonnen Henk en Martie te slingeren en kwamen met de sturen in elkaar. Henk die aan de linkerkant reed viel. De gevolgen waren vreselijk. Het hele gebeuren staat nu nog steeds op mijn netvlies gegrift.

Nog dezelfde avond is Henk overleden. Hij is 13 jaar geworden.

Elk jaar op 20 november is het weer alsof het vandaag gebeurd is. Hetzelfde voel ik
ook als ik in Meppel over het Prinsenplein rijd, fiets of loop.