Met een voldaan gevoel loopt Marleen naar de keuken om koffie te zetten. De bedden zijn gedaan, de badkamer heeft een beurt gekregen en de wasmachine draait. Wat kan een mens druk zijn op haar ‘vrije’ dag. Maar nu is er gelukkig even tijd voor ontspanning.
Nadat ze het koffiezetapparaat heeft aangezet, loopt Marleen naar de hal. Met een stapeltje post in haar hand gaat ze terug naar de keuken. De enveloppe van de garage laat ze nog maar even gesloten. Vast de rekening van de grote beurt aan haar auto, vorige week. Het zal wel een flink bedrag zijn. Ze wil het nu nog niet weten. De bekende blauwe enveloppe herinnert haar eraan dat het binnenkort tijd is voor de aangifte. Een dezer dagen de papieren maar bij elkaar zoeken. En verder is er de Viva. Gezellig! Terwijl ze de folie lostrekt vraagt ze zich geïrriteerd af waarom alles tegenwoordig in plastic verstuurd moet worden. Dat kan toch anders? Daar moet ze binnenkort maar een mailtje aan wagen. Hopelijk denken meer lezeressen van het blad er net zo over.
Even later loopt Marleen met een kop koffie in de ene hand en de Viva in de andere naar de kamer, waar ze op de bank neerploft. De koffie zet ze op het tafeltje naast zich. ’Mijn geheim?’ staat op de cover van het blad, met een verwijzing naar pagina 19. Nieuwsgierig bladert Marleen naar de betreffende bladzijde. De vrouw op de foto blijkt Jolien te heten. Een schoonheidsgoeroe van 42, een jaar ouder dan Marleen. Wat ziet dat mens er nog prachtig uit. Geen vlekje, geen rimpeltje. Een volledig gave huid. En mooie stevige borsten. Logisch dat ze zo staat te stralen. Marleen denkt meteen aan vanochtend, toen ze zich na het douchen in het felle licht van de badkamer stond af te drogen voor de spiegel. De sporen van haar 41 jaren en twee kinderen duidelijk zichtbaar. Wat is ze jaloers op die Jolien met haar prachtige lijf.
Ze pakt het koffiekopje van het tafeltje naast haar en neemt een slok. Een te grote slok, blijkt al snel, want ze verslikt zich vreselijk. Ze begint onbedaarlijk te hoesten, waarbij de koffiespetters in het rond vliegen. Midden in haar hoestbui vult de kamer zich plotsklaps met het geluid van de ruisende zee. En schreeuwende zeemeeuwen. Daar bovenuit klinkt een kinderstem: ‘Sta ik erop mam?’ Daarna is het weer stil. Marleen, die inmiddels is uitgehoest, ziet zo wit als een vaatdoek. Zweetdruppels parelen op haar gezicht. Ogen vol ongeloof.
Ze begrijpt er niets van. Waar kwam dat lawaai vandaan? Ze waande zich even op het strand. Had Jan dan toch gelijk, toen hij een paar dagen geleden zei dat ze het wat rustiger aan moest doen? Zelf bekruipt haar ook wel eens het gevoel dat het haar, ondanks Jans inzet thuis, allemaal te veel wordt: een drukke fulltime baan, twee puberkinderen en een flink deel van de huishoudelijke taken. Toch heeft ze nooit het idee gehad dat ze overspannen zou kunnen zijn. Maar nu begint het er wel op te lijken.
Als ze ziet wat haar hoestbui heeft aangericht, loopt ze wankelend naar de keuken om een doekje te pakken. De bank zit vol koffiespetters. Gelukkig is die van leder. Ook op de glasplaat van het tafeltje ernaast zijn de gevolgen zichtbaar. Tijdens het schoonvegen, pakt ze het fotolijstje op. Ook daar koffiesporen. Zodra Marleen de foto ziet, laat ze het lijstje zomaar uit haar handen vallen. Het begint haar te duizelen. Ze weet nog net de bank te bereiken voordat het zwart wordt voor haar ogen. Nadat ze weer een beetje bij haar positieven is gekomen, pakt ze met trillende handen het fotolijstje op. Op de foto ziet ze haar oudste dochter Inge toen ze drie was. De foto is genomen aan het strand, tijdens een kampeervakantie op Vlieland. Marleen slaat de handen voor haar ogen. Dit is toch niet mogelijk? Ze hoorde daarnet de geluiden ten tijde van het maken van de foto. Het moet een droom zijn, dat kan niet anders. Maar tegelijkertijd beseft ze dat ze niet droomt.
Waren die koffiedruppels de oorzaak? Ze aarzelt. Zal ze het nog eens proberen? Eigenlijk durft ze niet, maar ze vermant zich en doopt haar trillende wijsvinger in de koffie. Daarna veegt ze met die vinger over het fotolijstje. En opnieuw hoort ze de zee. En de meeuwen. En heel duidelijk herkent ze nu de stem van haar dochtertje: ‘Sta ik erop mam?’
Naast haar ligt de opengeslagen krant van vandaag. Typisch Jan om die te laten slingeren. Hij was vast juist met de sportpagina bezig, toen hij tot zijn schrik ontdekte dat hij nodig weg moest om op tijd op zijn werk te zijn. Marleen ziet een foto van een voetbalwedstrijd. Het onderschrift luidt: ‘Ajaxied Luis Suarez rent juichend weg, nadat hij tegen Feyenoord 1 – 0 heeft gescoord.’
In een impuls doopt Marleen nogmaals haar vinger in de koffie en veegt daarmee over de krantenfoto. Enkele seconden klinkt er een oorverdovend gejuich in de kamer. Echt schrikken doet Marleen niet meer nu. Ze begrijpt er niets van, maar vindt het tegelijkertijd spannend.
Daarom pakt ze een oud fotoalbum uit de kast en zoekt de trouwfoto van haar grootouders. Nadat ze daarop een druppel koffie heeft gesmeerd, spreekt een mannenstem: ‘Voor altijd vereeuwigd.’ Gevolgd door applaus. Die stem moet van haar opa geweest zijn. De opa die ze niet heeft gekend.
Marleen heeft nu de smaak te pakken. Ze zoekt albums met foto’s van haar kinderen. Foto’s van vakanties, van school, van sportwedstrijden, van verjaardagspartijtjes, op allemaal smeert ze een druppeltje koffie. De jeugdjaren van haar kinderen beleeft ze opnieuw.
De Viva ligt nog altijd opengeslagen op de bank. De foto van dat mooie mens Jolien moet er ook maar aan geloven, besluit Marleen. De druppel koffie smeert Marleen over de prachtige borsten van de schoonheid. Dat geeft een goed gevoel. Vrijwel meteen daarna hoort ze een mannenstem:
‘Zeg Merel, kom eens kijken op mijn scherm.’ Even later klinkt een vrouwenstem:
‘Ai, daar moet nog heel wat aan ge-Photoshopt worden. Al die rimpeltjes en vlekjes. En zie je die zwangerschapsstrepen? Dat wordt nog een flinke klus. Meteen ook maar een paar jongere borsten erop.’