Ons eerste fototoestel

Terug naar  levensverhaal overig

Er zijn heel weinig foto’s uit mijn jeugd. Wat heel jammer is, want het bekijken van oude foto’s is dé manier om herinneringen op te roepen. De eerste elf jaren van mijn leven hadden mijn ouders nog geen fototoestel. De weinige opnamen uit die periode zijn gemaakt door beroepsfotografen of door buren die in het bezit waren van een camera.

Toen ik elf was, kreeg mijn vader een camera voor zijn verjaardag. Een Agfa Clack. Ik weet nog dat ik met mijn moeder meeging hem kopen.  Bij Foto Klunder in de Hoofdstraat. Vijfentwintig gulden moest ze ervoor neertellen. Een heel bedrag in die tijd. 

Het was een toestel waar nog een fotorolletje in moest: 12, 24 of 36 opnamen. Het erin zetten van het rolletje moest heel voorzichtig gebeuren, als er licht bijkwam, kon je het weggooien. Op het toestel zat een knop, die je moest verdraaien totdat achter een venstertje het cijfer 1 zichtbaar werd. Nadat je had afgedrukt, moest je doordraaien naar het volgende cijfer, anders werden twee foto’s door elkaar gemaakt.

 Als het rolletje vol was, wat bij 36 opnamen soms meer dan een jaar duurde, dan bracht je het naar de fotozaak. Een week later kon je dan de foto’s ophalen. 

Vanaf het moment dat mijn vader een camera had, werden er af en toe foto’s gemaakt. Niet te vaak, want het ontwikkelen van het rolletje en het afdrukken van de foto’s kostte nogal wat, in de ogen van mijn vader, die wat dat betreft nogal zuinig en behoudend was. Hij vond het eigenlijk ook onzin: je bekijkt de foto’s  één of twee keer, waarna ze in een schoenendoos belanden en je er nooit meer naar omziet. Had hij zich toen maar gerealiseerd dat foto’s naarmate ze ouder worden, steeds meer emotionele waarde krijgen. 

Vader vond het heel vervelend als zo’n ‘dure’ foto werd bedorven door iets wat er niet op thuis hoorde. Ik herinner me dat moeder tijdens de vakantie van 1958 een foto maakte van vader, broertje Albert en mij. Bij vaders Austin A50 en de Kip caravan. Op het moment dat moeder afdrukte, stak ik mijn tong uit. Maanden later, nadat we het rolletje hadden laten ontwikkelen, kreeg vader de bewuste foto onder ogen. Hij was er niet blij mee. En dat is zwak uitgedrukt.  

Terug naar  levensverhaal overig