Terug naar levensverhaal overig
Zes jaar was ik, toen ik ‘op gym’ mocht.
Meppel telde in die tijd twee gymnastiekverenigingen: Quick en Sparta. Quick, door iedereen uitgesproken als Kwiek, was neutraal. Sparta, tegenwoordig opererend onder de naam FC Meppel, christelijk. Het werd dus Quick.
Meneer Hartsuiker uit de Ambonstraat was de leider. Hij werd de directeur genoemd. In mijn herinnering liep die man altijd op gymschoenen.
Van de gymlessen in het gymlokaal naast de Vledderschool, is bij mij weinig blijven hangen. Ik heb ook geen idee hoe lang mijn gymcarrière heeft geduurd. Ik vermoed niet zo lang, anders zou ik er nog veel meer van kunnen terughalen.
Eén gebeurtenis herinner ik me nog wel heel goed. Waarschijnlijk omdat die destijds een grote indruk op me heeft gemaakt.
Voor de jaarlijkse uitvoering moesten we die avond naar zaal Ogterop. Wist ik veel wat dat was. Ook het woord ‘uitvoering’ zei me niets.
We gingen binnen door de achteringang. Nadat we wat trappen waren opgelopen, kwamen we bij de kleedkamers.
En wat we anders nooit hoefden, moest nu wel: allemaal dezelfde kleren aan. Een zwarte broek en een wit shirt. Op het shirt was, de letter Q gevat in een ster, genaaid.
Daarna gingen we een gymnastieklokaal binnen. Met dezelfde banken en toestellen als in onze zaal bij de Vledderschool. Het enige verschil was de piano, die in een hoekje stond. En het was er vrij donker.
Toen de meneer die achter de piano zat, begon te spelen, ging plotseling het licht aan. Heel felle lampen.
Daarna begon onze oefening. Met gespreide armen moesten we achter elkaar over de banken lopen. Op het ritme van de muziek.
In het andere gymnastieklokaal hadden we dat ook vaak gedaan. Toen niet op pianomuziek maar op het ritme van het in de handen klappen door de gymjuf.
Helemaal niet moeilijk, maar door de felle lampen zag ik nu niet goed waar ik liep. Opeens stapte ik mis en viel van de bank.
Op dat moment schrok ik héél erg. Niet van het vallen, maar ik hoorde opeens een heel hard ‘Ohhhh!’ -geroep.
Terwijl ik, geholpen door de juf, weer opstond, zag ik achter die felle lampen een heleboel mensen zitten, die nu allemaal in hun handen klapten.
Ik begreep er helemaal niets van.
