Toegejuicht door mijn vrienden loop ik de schouwburg binnen. De hele club heeft zich bij de ingang verzameld. En zolang de voorstelling duurt zullen ze daar blijven staan. Want als ik tussentijds de schouwburg verlaat, is de weddenschap verloren.
Het begon allemaal toen Jan-Kees, de jongerenwerker, met dat vrijkaartje op de proppen kwam. ‘Wie heeft er zin in een avondje opera?’
Nou, niemand dus. Totdat één van mijn vrienden met het idee van die weddenschap kwam. Met als resultaat dat ik nu met het vrijkaartje in de hand op het dikke, donkerrode tapijt in de foyer van de schouwburg sta. Voor het eerst in mijn leven. En niet echt op mijn gemak. Wat me overigens wel enorm meevalt, is de kleding van de bezoekers. Ik had lange galajurken en smokings verwacht, maar de spijkerbroeken, T-shirts en truien zijn in de meerderheid. Wat dat betreft val ik gelukkig niet al te veel uit de toon.
Omdat het nog een klein kwartiertje duurt voordat de voorstelling begint, drinken veel bezoekers nog een kopje koffie. Ik besluit een pilsje te halen. Ik ben net aan mijn derde biertje begonnen als er een gong klinkt. Langzaam begeven de bezoekers zich naar de verschillende ingangen van de zaal.
Met in mijn ene hand het flesje bier en in de andere het vrijkaartje, loop ik naar de dichtstbijzijnde ingang.
Bij de deur staat een blond meisje, heel truttig gekleed: donkerblauw rokje, lichtblauwe bloes en donkerblauw hesje. En ook nog een rood sjaaltje. Zij controleert de kaartjes. ‘Geen flesjes in de zaal meneer,’ spreekt ze me streng toe. ‘En u moet bij de volgende ingang zijn.’
Wat een bitch. Omdat ik het zonde vind om het pilsje achter te laten in de foyer, ga ik op een tafeltje zitten en kijk naar de mensen die voorbijlopen om de zaal binnen te gaan. Als ik het flesje leeg heb, laat ik een boer en loop naar de tweede ingang.
Het meisje dat daar de kaartjes controleert, is net bezig de deuren te sluiten. ‘Jij had ook wel wat eerder kunnen komen zeg. De voorstelling begint al bijna’. Alweer zo’n bitch. De trut gaat me voor de zaal in en wijst me mijn plaats. Nou dat wordt een avondje genieten. Zowel links als rechts van me zit een oud mens van zeker 70 jaar. En de vrouw aan de rechterkant is ook nog eens moddervet. Ze zit een beetje wijdbeens, zodat ik mijn benen niet gewoon rechtuit kan leggen. Ik ga daarom maar op mijn linkerbil zitten, zodat mijn knieën wat meer ruimte krijgen. Maar of ik dit de hele voorstelling volhoud?
In een soort bak vóór het podium zit het orkest. Het begint te spelen. Maar de mensen om me heen gaan gewoon door met praten. Wat ik me heel goed kan voorstellen, want het klinkt voor geen meter. Ik buig me naar het dikke mens, die me aardiger lijkt dan de vrouw links, die stuurs voor zich uit zit te kijken. ‘Vindt u dit nu mooie muziek?’
Het mens begint te lachen. ‘Hahaha, wat een grapjas ben je. Ze zijn hun instrumenten aan het stemmen.’
Ik lach maar wat met haar mee, alsof ik een grapje heb gemaakt. Gelukkig doven op dat moment de lichten in de zaal, zodat ze niet ziet dat ik een kop als een boei krijg.
De dirigent komt vanaf de zijkant de orkestbak inlopen en klimt op de verhoging achter zijn lessenaar. De hele zaal begint te klappen. En dat terwijl zijn orkest buiten dat kattengejank nog helemaal niets heeft laten horen. Vreemde gewoontes houden ze er hier op na. Dan tikt de dirigent met zijn stokje op de lessenaar, houdt het even omhoog en begint er vervolgens mee te zwaaien. Tegelijkertijd begint het orkest te spelen. Het is even wennen, maar het lijkt me wel een paar uur vol te houden. Na het eerste nummer schuiven de gordijnen open. ‘Romeo en Julia’ gaat nu echt beginnen.
Als de voorstelling is afgelopen wil ik snel naar buiten, naar mijn vrienden. De winst van de weddenschap vieren. Als ik vlak bij de uitgang ben, voel ik dat iemand me bij de arm pakt. Het dikke mens dat naast me zat.
‘Ik wil je wat zeggen. Ik heb je voor de voorstelling in de foyer zien zitten. Bierflesje aan de mond. Ik vond dat zo platvloers. En ik schrok dan ook heel erg toen juist jij op de lege plaats naast me kwam zitten. Wat doet zo’n hangjongere bij een operavoorstelling? Maar ik moet je zeggen: je bent me alles meegevallen. En nu mag je mij een arm geven en me begeleiden naar mijn auto, want ik ben nogal slecht ter been.’
En zo loop ik even later met een dik oud mens aan mijn arm de schouwburg uit. Romeo en Julia. Met open mond nagestaard door mijn vrienden.
