Het begin
Omdat ik wat teveel kilo’s met me meezeulde, heb ik me in 2001 aangemeld bij de site onlijnclub.com, een website waar de deelnemers dagboekjes konden schrijven over hun afvalperikelen. Andere deelnemers konden daar dan op reageren. Gedurende een paar jaar was ik heel actief op die site.
Uiteraard zag ik, zelf softwareontwikkelaar, zaken die ik anders zou hebben gedaan, maar wat voor een gegeven paard geldt, geldt ook voor een gratis website.
Tijdens de zomervakantie van 2004 waren we in verband met de ziekte van mijn schoonvader aan huis gebonden. Ik had zin om een flinke programmeerklus aan te pakken. Met in mijn achterhoofd: Wat die lui van de onlijnclub kunnen, kan ik ook, en zelfs beter, ben ik aan de slag gegaan met het ontwikkelen van mijn eigen afvalsite. Het moet een warme zomer geweest zijn, want de site is grotendeels aan de tuintafel onder de berk in onze tuin gemaakt.
Eind augustus was de eerste versie klaar: deelnemers konden zich laten registreren, dagboekjes schrijven, bij elkaars dagboekjes reageren, persoonlijke berichtjes sturen, etc.
Nadat ik de zaak had getest met fictieve deelnemers, ging de site online. In een subdomein van mijn privé-website. In eerste instantie alleen voor teststers: vriendinnen die ik had overgehouden van mijn verblijf bij de onlijnclub. Zij hebben alles ook nog eens in de praktijk getest en kwamen met waardevolle suggesties.
In september heb ik de site ondergebracht bij een hostingprovider en de domeinnaam aangevraagd: samenaandelijn.nl was geboren.
eerste layout van de site (bovenzijde)
eerste layout van de site (onderzijde)
Succes
De site werd een succes: dagelijks meldden zich nieuwe deelnemers aan. Op een bepaald moment hadden we tegen de duizend geregistreerde deelnemers. De eerlijkheid gebiedt hierbij wel te zeggen dat er nogal wat mensen waren, die zich hadden aangemeld en er vervolgens niets mee deden. We hebben dan ook regelmatig de deelnemerslijst moeten opschonen.
Toch was er steeds een grote groep actieve deelnemers. Of beter gezegd deelneemsters, want mannen waren sterk ondervertegenwoordigd.
Wat ik persoonlijk heel bijzonder vind, zijn de vriendschappen die door samenaandelijn zijn ontstaan. En die nu nog steeds, jaren nadat we gestopt zijn, bestaan.
Een levende site
De site is nooit écht af geweest. Steeds kwamen deelnemers weer met suggesties:
Gewicht en lengte konden worden ingevoerd, zodat over een bepaalde periode grafieken konden worden gemaakt.
Recepten konden worden toegevoegd.
Het bewegen werd gestimuleerd met behulp van oefeningen, verduidelijkt met tekeningen.
Deelnemers konden elkaars vrienden worden en vervolgens dagboekjes op ‘alleen zichtbaar voor vrienden’ zetten.
Deelnemers konden groepen vormen.
Eigenlijk had samenaandelijn al de functionaliteit van Facebook, voordat Facebook bestond.
Ontmoetingsdagen en -weekenden
De deelnemers ontmoetten elkaar niet alleen virtueel, maar ook in real life. We hebben een flink aantal bijeenkomsten, in allerlei vormen, georganiseerd, waar altijd weer belangstelling voor was. De ene keer wat meer, een andere keer wat minder.
Tijdens deze dagen en weekenden zijn uiteraard heel veel foto’s gemaakt. In verband met privacy zie je hier alleen foto’s van mezelf en foto’s waarop de deelnemers niet te herkennen zijn.
12 juni 2005 – Hoge Veluwe
Dit was een bijzondere bijeenkomst, omdat het de eerste keer was dat we elkaar in real life zagen. Heel apart om mensen, met wie je online al veel contact hebt gehad en je dus al vrij goed kent, in het echt te ontmoeten.
Hoe het allemaal gekomen is, weet ik niet meer, maar ik herinner me nog wel dat we op weg naar onze picknicklocatie wat mensen zijn kwijtgeraakt. Die we dankzij de opvallende haarkleur van een van de deelneemsters en een oplettende boswachter, later gelukkig weer in onze armen konden sluiten.
Alle aanwezigen hadden iets meegenomen voor de picknick. Vergeleken met de latere ontmoetingen was het allemaal nog heel bescheiden. Hoewel de mosterdsoep, die ik had meegenomen, altijd een veelgevraagd verzoeknummer bleef.
Ik was overigens, zoals bij vele van de ontmoetingsactiviteiten die nog zouden volgen, de enige man. Waar ik overigens geen enkel probleem mee had.
Foto’s
11 september 2005 – Dwingeloo
Ook dit was een bijzondere bijeenkomst: samenaandelijn.nl, door iedereen toen al SADL (Saddel) genoemd, bestond één jaar. We hadden deze zondag afgesproken op een picknickplaats in het Dwingelderveld. De bedoeling was niet de hele middag stil te zitten, maar ook op enigerlei wijze actief te zijn. Zo werd er gefietst en gewandeld. Ik zou met een klein groepje (van twee personen) aan de wandel gaan. Wat ik toen nog niet wist, was dat dit allemaal geregisseerd was om mij een paar uur niet in de buurt te hebben.
Toen we terugkwamen van onze wandeling, was het veld versierd. Met vlaggetjes, ballonnen en een heus spandoek: het éénjarig bestaan moest gevierd worden.
Ik werd officieel toegesproken en overladen met cadeaus: een grote bos bloemen, een grote plaat karton, waarop een sterk uitvergrote weergave van het scherm van SADL en een boek, waaraan iedereen een bijdrage had geleverd, dat het verhaal vertelde van een aantal fictieve deelnemers van SADL.
’s Avonds zijn we met de mensen die het langst bleven plakken, uit eten geweest bij Restaurant De Brink in Dwingeloo.
Foto’s
10 en 11 december 2005 – Krimpen aan de Lek
Het werd steeds gekker. Na twee keer een ontmoetingsdag moesten we nu maar eens een heel weekend bij elkaar komen. Een flink aantal had aan die uitnodiging gehoor gegeven, anderen zouden alleen de zondag komen.
De locatie was geen probleem, want een van de deelneemsters stelde de kantine van haar bedrijf ter beschikking. Compleet met keuken met alles erop en eraan, douches en toiletten.
Onze gastvrouw had een boeiend programma samengesteld. Aankomst op zaterdagmiddag. Vervolgens reed een klein groepje naar Albert Heijn in Lekkerkerk om het nodige in te slaan. Waarna we met zijn allen werden rondgeleid door het bedrijf.
De avond begonnen met een gourmet, gevolgd door een wandeling over de pikdonkere dijk van de Lek. Iedereen had voor deze gelegenheid een fluorescerend hesje meegenomen.
Na terugkomst hebben we tot in de kleine uurtjes, onder het genot van rode wijn, gezellig zitten kletsen.
Daarna kwam de nacht. Voor iedereen was er een matras geregeld. Ik had er zelf drie meegenomen, achterin mijn bus.
Een prachtig gezicht: de vloer van de halve kantine lag vol met tegen elkaar geschoven matrassen. Ik herinner me nog dat ik als enige man tussen al die vrouwen liggend, uitriep: ‘Als ik dit maandag op school aan mijn collega’s vertel, geloven ze me niet.’
Het bleef nog lang onrustig daar aan de Lek.
Nadat we de volgende ochtend de zondagkomers hadden verwelkomd, zijn we ’s middags met de pont de Lek overgestoken naar Kinderdijk en hebben daar een wandeling langs de vele molens gemaakt.
Ter afsluiting van dit prachtige weekend heb ik een grote pan snert gemaakt.
Foto’s
10 en 11 juni 2006 – Bilthoven
Kennelijk was het weekend in Krimpen aan de Lek goed bevallen, want precies een half jaar later mochten we weer. Deze keer wilde de dochter van een van de deelneemsters haar huis in Bilthoven met alle plezier een weekend aan ons afstaan.
Ik herinner me nog dat het heel warm was. Heb het even opgezocht: zaterdag 28 graden, zondag 30 graden.
En met die hitte zondag vonden wij het nodig ons te verpozen in de Soester Duinen. Niks verpozen: puffen!
Foto’s
11 en 12 november 2006 – Krimpen aan de Lek
Opnieuw waren we te gast in Krimpen aan de Lek. We troffen het maar, met een deelneemster die een eigen bedrijf had.
Foto’s
16 juni 2007 – Holterberg
Na al die weekenden moest er maar weer eens een ontmoetingsdag komen. Als locatie hadden we de picknickplaats op de Holterberg uitgekozen. Holten was zowel per auto als per trein goed bereikbaar.
We hadden geen betere dag kunnen uitkiezen: het was prachtig weer.
Foto’s
10 en 11 november 2007 – Krimpen aan de Lek
Het werd traditie: in november of december af te reizen naar de Krimpenerwaard. Ik had voor deze gelegenheid mijn ‘oudere jongere’ attributen maar eens meegenomen. En dat kwam goed uit: een van de deelneemsters had een heuse karaoke-installatie meegebracht uit het verre Limburg.
Foto’s
7 en 8 juni 2008 – Joppe
Dit was de meest bijzondere van alle ontmoetingsactiviteiten. Zowel vanwege de locatie zelf als om wat er later over bekend werd.
Een van de deelneemsters kwam, toen het op de site over een volgend ontmoetingsweekend ging, met een bijzonder leuk voorstel. Haar ex had een huis in Joppe, bij Deventer. Een hele luxe toestand.
Binnenkort zou hij met zijn vrouw een paar weken voor zaken in China vertoeven. Zijn ex-vrouw zou dan op het huis passen.
In het weekend mochten wij SADL’ers logeren in het bij het huis horende koetshuis. En daarbij gebruik maken van het zwembad, van het barbecue plein etc.
En snelle peiling onder de deelnemers leerde dat hier uiteraard wel belangstelling voor was.
Op de middag van zaterdag 7 juni zou het feest beginnen. Het was die dag prachtig weer. De vooruitzichten voor de zondag waren nog beter.
Met een paar man/vrouw waren we ’s ochtends al naar Joppe gegaan om een en ander voor te bereiden. Toen we na aankomst en begroeting door onze gastvrouw werden rondgeleid in ons logeerverblijf en over het terrein eromheen, vroeg ik: ‘Wat doet je ex?’
‘Hoezo vraag je dat?’
‘Dan ga ik dat ook doen.’
Later zou blijken dat dat hoogst onverstandig zou zijn geweest. Met de kennis van nu.
Maar wat een luxe: een verwarmd zwembad, een gigantische tuin die helemaal kon worden besproeid door een computergestuurde, uit verschillende groepen bestaande sproeiinstallatie.
De tuinman vroeg: ‘Willen jullie vanavond ook nog gebruik maken van het zwembad?’
‘Ja, want een van ons is morgen jarig en dat willen we om 0:00 uur in het zwembad vieren.’
‘Okay, dan laat ik die groep pas om 1:00 uur sproeien.
We hebben genoten, die twee dagen. Eigenlijk constant in en om het zwembad vertoefd. Stel je voor: ruim boven de 20 graden, volop zon, verwarmd zwembad, gekoelde witte wijn … het ultieme vakantiegevoel.
De zaterdag sloten we af met een barbecue, de zondag met (alweer) mijn mosterdsoep.
Een weekend om niet snel te vergeten.
Dat niet alles goud is, wat er blinkt, bleek korte tijd later.
Foto’s
15 en 16 november 2008 – Krimpen aan de Lek
De vierde aflevering uit de serie ‘Kom naar Krimpen’. Dat dit ook de laatste aflevering zou zijn, konden we toen nog niet bevroeden.
Foto’s
26 juni 2011 – Soesterduinen
Het zat er al een tijdje aan te komen, het einde van SADL. Een stel deelneemsters vond het nodig om de sfeer te verzieken. De site moest anders, beter, de vormgeving was verouderd. Met het commentaar op zich had ik geen problemen, maar het ging om de manier waarop.
Achter de schermen was ik al druk bezig met een geheel nieuwe opzet, maar toen was voor mij de maat vol: ik had er geen zin meer in.
Duizenden uren had ik in de ontwikkeling en uitbreidingen van de site gestoken. Met heel veel plezier. Maar de houdbaarheidsdatum was verstreken.
We zijn nog één keer met een klein clubje bijeen geweest in Soesterduinen. Noem het een afscheidsdienst.
De volgende dag heb ik de stekker eruit getrokken: de hosting opgezegd en de domeinnaam vrijgegeven. Na bijna zes jaar kwam er een einde aan samenaandelijn.nl, een voor mij heel bijzondere periode.
Naast de hier genoemde ontmoetingsdagen en -weekenden, zijn we een aantal keren bij elkaar geweest in Utrecht.
We ontmoetten elkaar in het restaurant op de bovenste verdieping van V&D, dronken en aten daar wat en gingen vervolgens de stad in.
’s Avonds sloten we de dag af met een gezamenlijk etentje.
