Judith, de eigenaresse van Grand Café Markant, staat op het balkon van het appartement boven haar etablissement, de was op te hangen. Een zestal identieke shirts, groen van kleur en voorzien van het Heineken logo: de bedrijfskleding van het bedienend personeel van haar café.
Als de shirts hangen, kijkt ze nog even over de balkonrand naar het terras beneden haar. Ze is tevreden. Nog geen lunchtijd en toch al behoorlijk druk.
Nauwelijks heeft ze het balkon verlaten of een plotselinge windvlaag tilt één van de shirts van het lijntje. Even lijkt het hoog boven de nietsvermoedende terrasbezoekers stil te hangen in de lucht, maar dan opeens neemt de wind het mee in de richting van de straat.
Op dat moment passeert een vrachtwagen. Theo, de chauffeur heeft kort daarvoor zijn oplegger volgeladen met houten pallets en is nu op weg naar Noord-Holland, waar hij zijn vracht vanmiddag nog moet afleveren.
Het shirt blijft achter een pallet hangen en verlaat zo, vrolijk wapperend Oldenzaal. Op de Afsluitdijk heeft het shirt er opeens genoeg van. Met hulp van de stormachtige wind komt het los van de pallet en na een fraaie zweefduik landt het in het IJsselmeer.
Twee sportvissers zijn juist bezig hun spullen op te ruimen en in de auto te laden. Als één van de twee iets zoekt om zijn naar vis ruikende handen aan af te vegen ziet hij onderaan de dijk een groen shirt tussen de basaltblokken liggen. Hij kruipt naar beneden om het te pakken. Nadat alles is ingeladen gooit hij het shirt in de afvalbak.
De vissers zijn nog maar net vertrokken of er komt een auto de parkeerplaats oprijden. De bestuurster stopt omdat de fiets, die uit de kofferbak steekt, ligt te rammelen en ze bang is voor beschadigingen. De vrouw zoekt in de auto een doek of iets dergelijks. Omdat ze niets geschikts kan vinden kijkt ze in de afvalbak. Met haar duim en wijsvinger pakt ze het shirt. Ze ruikt eraan en trekt een vies gezicht. Maar omdat ze niets anders bij de hand heeft, kruipt ze naar de onderkant van de dijk en spoelt het shirt grondig schoon. Daarna wringt ze het uit en drukt het tussen de fiets en het metaal van de kofferbak. Weg rammeltje.
Als ze later thuis de fiets uit de auto heeft gehaald, wil ze het groene shirt in de afvalcontainer gooien. Maar omdat haar jongste dochter het zonde vindt van zo’n ‘supergaaf’ shirt, belandt het in de wasmachine. Nog dezelfde avond hangt het te drogen aan de waslijn achterin de tuin. Die nacht gaat het echter flink waaien.
Als Judith, de eigenaresse van Grand Café Markant, de volgende ochtend het terras van haar café oploopt, ziet ze op een stoel een van de groene shirts liggen. Ze kijkt omhoog naar haar balkon. Daar hangen de overige vijf. ‘Ach,’ zegt ze, ‘van de lijn gewaaid.’
