‘Mam, wat duurt het lang.’
‘Ja lieverd, maar als de mevrouw vóór ons heeft betaald dan zijn wij aan de beurt. Daarna gaan we naar oma.’
Mijn vierjarig dochtertje lijkt tevreden met dit antwoord. Voorlopig tenminste.
Ondanks de drukte is er maar één kassa open. Ikzelf zal ook blij zijn als we hier weg zijn.
Ik voel me niet op mijn gemak. De sjofel uitziende man staat nog steeds heel dicht achter me. Erg irritant. Hij lijkt zich al een paar dagen niet te hebben geschoren, zijn kleren ruiken niet echt fris en uit zijn mond komt een vieze walm. In gedachten noem ik hem “vieze man”, hoewel hij noch fysiek, noch qua kleding lijkt op het typetje van Kees van Kooten. Lotte staat hem al een hele tijd aan te staren. Ik houd mijn hart vast. Ik moet er niet aan denken dat ze wat tegen hem gaat zeggen.
‘We gaan straks naar oma,’ zegt Lotte tegen het bejaarde echtpaar dat achter vieze man staat.
‘Wat gezellig meid!’ reageert de vrouwelijke helft van het paar enthousiast.
Terwijl Lotte verder babbelt slaak ik een zucht van opluchting. Die opluchting is echter van korte duur. Vieze man is nu heel dicht tegen me aan gekropen. En dat doet hij heel bewust. Ik zal het netjes houden en niet in details treden, maar ik weet het zeker. In een mengeling van walging, boosheid en angst draai ik me om en geef hem een fikse duw. ‘Vieze smeerlap!’ roep ik uit.
De man verliest zijn evenwicht en als in een spel dominostenen neemt hij de oudere dame, die achter hem staat, mee in zijn val.
Het verliefde stel dat achter in de rij staat en tot dat moment slechts aandacht voor elkaar had, reageert alert. De jongen vangt de oude dame op. Vieze man valt in de armen van het meisje, dat wat mij betreft een stap opzij had mogen doen.
Tijdens zijn val maakte het winkelmandje van vieze man een enorme zwaai, waardoor een deel van de inhoud op de vloer terecht is gekomen: een boxer short, twee paar sokken en een wit langwerpig doosje. Door de val heeft de inhoud de discrete verpakking verlaten en rolt nu heel uitdagend, open en bloot over de vloer. Roze van kleur, rond en langwerpig, aan één van de uiteinden afgerond.
De oudere mevrouw slaat de hand voor de mond.
Het jonge stel begint keihard te lachen.
En ik? Ik houd mijn hart vast en kijk naar Lotte. Ze zegt gelukkig niets. Nog niets. Maar dan klinkt opeens haar heldere stemmetje: ‘Mam …’
Nee he? Niet hier! Alsjeblieft!
‘We gaan zo naar oma,’ probeer ik nog. Tevergeefs.
‘Mam, dat is precies hetzelfde mamaspeeltje als jij hebt. En net zo’n kleur.’ Ze lijkt even na te denken. Dan gaat ze verder: ‘Maar dat is toch alleen voor mama’s? Daar hoeven papa’s niets van te weten, zeg je altijd. Dan hoeven meneren die toch ook niet te kopen? Hahaha, een meneer met een mamaspeeltje.’
Ik heb het warm en koud tegelijk. Ik voel dat ik een kop als een boei krijg. Ik zou willen dat de grond onder me wegzakte. Terwijl iedereen in de rij me aanstaart wordt het opeens doodstil.
Alleen Lotte kletst vrolijk door: ‘Hihihi, hebben we iets leuks om straks aan oma te vertellen.’
De betekenis van haar woorden is nog maar nauwelijks tot me doorgedrongen als ze vervolgt: ‘En natuurlijk aan papa, vanavond.’
