Er is alweer een hele tijd voorbijgeggaan
sinds we voor het laatst hebben stilgestaan
bij uit het dierenbos afkomstige wetenswaardigheden,
waarvan we in dit periodiek uitgebreid verslag deden.
Ik wil proberen in dit nummer nog één keer
maar hierna ook helemaal nooit meer
te berichten over het wel en wee der dieren,
hopelijk kan ik u hiermee plezieren.
Inmiddels heeft eenieder natuurlijk gehoord van de grote ruil:
de wetenschapsdieren worden niet langer gecoached door Wim de Uil.
Nee, ze onderzoeken de verre bomen nu verder
onder het toeziend oog van een Belgische Herder.
Na deze inleiding nu het eigenlijke verhaal,
dus goed opgelet, allemaal.
Het aantal wetenschappers stijgt nog steeds
en wel zo sterk, dat er nu reeds
een erg groot ruimtegebrek is ontstaan.
Daaraan moet met spooed wat worden gedaan.
Met tijdelijke onderkomens ging men werken,
doch na een tijdje ging men merken,
dat men op deze wijze het probleem niet op kon lossen:
het bleef behelpen in de onderzoeksbossen.
Toen is men over nieuwe holen aan het denken gegaan
Misschien hadden de ZWO-Beren hier nog wat geld voor staan.
Nu hadden onze dieren ook in andere bossen vrinden,
die een grote bevrediging vinden
in het begluren van verre bomen.
Soms wilden ze wel eens bij elkander komen
om met al die verre bomen fanaten
over hun onderzoeksresultaten te praten.
Bepalend voor de plaats van zo’n operatie
was de al dan niet aanwezige accomodatie.
Het zou de wetenschappelijkste van alle dieren,
ik bedoel hier de Kievit, enorm plezieren
als in zijn onderzoeksbos een ruimte werd gecreëerd
waar gastdieren, allemaal erg geleerd,
bij elkander konden komen
om samen te bomen over verre bomen.
De gebroeders Bever werden aangeschreven
om, als het hun schikte, al was het maar even,
in het wetenschapsbos te komen kijken
met de bedoeling hiermee te bereiken
dat het duo terug zou reizen
met in hun tas een pakket met eisen,
met behulp waarvan ze konden komen
tot een ontwerp voor een nieuw onderkomen.
Na een tijdje zijn ze naar ons bos teruggekeerd
en hebben een eerste plan gepresenteerd.
Vooral de Kievit moet van alle dieren wel het meest
tevreden over dit plan zijn geweest.
Alle dieren mochten hun zegje zeggen,
hun eventuele kommentaren op tafel leggen.
Groepsgewijs of individueel,
kritiek was er bijzonder veel.
Vele acties werden ondernomen
door de onderzoekers van verre bomen.
De Giraffe is zelfs in zijn eentje rondgegaan
met een papier waarop hij zijn kommentaar had staan.
Vele dieren zetten hun poot onder dit schrijven,
doch ook deze actie zou zonder resultaten blijven.
De giraffe werd zelfs terecht gewezen
toen de Belgische Herder de petitie had gelezen;
volgens de hond was er genoeg gelegenheid geweest
om kommentaar te geven, ook voor het giraffebeest.
Hoeveel van de voorgestelde wijzigingen men in de plannen ging verwerken
zouden de dieren later merken.
Hier en daar had men in de plannen voor het nieuwe onderkomen
enkele van die suggesties overgenomen.
Doch al met al was het slechts mondjesmaat,
nog even maakten de dieren zich kwaad,
doch snel hebben ze zich bij de zaak neergelegd,
ze hadden hun zegje immers al gezegd.
Enkele weken later hebben Ed en Willem het gewijzigde plan gepresenteerd.
Van het voorgaande hadden onze dieren wel geleerd:
de nieuwe tekeningen werden opgehangen aan het Braamstruikse Binnenpad,
maar praktisch geen enkel dier, hoe vindt u dat
heeft gedurende al die weken
echt geïnteresseerd naar het plan gekeken.
Rest ons eigenlijk nog de moraal,
doch die zit eigenlijk al verwerkt in het verhaal.