Vanmiddag reden we in Meppel langs de Uylenborgh. Een complex voor bejaarden, die nog zelfstandig kunnen wonen. 

In 1987 hebben mijn ouders in dat complex een flat betrokken. Nadat mijn vader in 1988 is overleden, heeft mijn moeder er nog 10 heel mooie jaren doorgebracht. 

Ik had in die tijd een wandkleed geknoopt. Nadat het een tijdje bij ons in de kamer had gehangen, waren wij er flauw van. Mijn moeder wilde het wel hebben: kon ze het in de gang bij haar flat hangen. 

Toen mijn moeder 10 jaar geleden kwam te overlijden, hebben we het wandkleed laten hangen. 

En vanmiddag zei ik: ‘Stel dat het wandkleed er nog steeds hangt, dan wil ik er een foto van maken.’

Dus wij netjes gevraagd of we er even naar binnen mochten om te kijken. Het wandkleed hing er niet meer. Het was inmiddels vervangen door een schilderij van een schip; de huidige bewoners waren schippers. Op zich wel weer mooi, want mijn voorouders komen ook uit een schippersfamilie. 

Maar hoe bijzonder was het, om na 10 jaar weer op de trappen en door de gang van dat gebouw te lopen. Het was of we bij moeder op bezoek gingen. En in gedachten zag ik haar glimlachen: ‘Fijn, dat jullie nog eens langskomen.’ 

Het heeft echt indruk op me gemaakt. Het deed me veel meer dan een bezoek aan de begraafplaats. Ik heb dan wel geen foto’s van het wandkleed, maar in plaats daarvan een paar foto’s van het gebouw. Moeder woonde in de flat links van de vlaggenmast, op de 2e verdieping.