Toen ik vanavond uit bad kwam en in de slaapkamer mijn broek wilde aantrekken, bleek die weg te zijn. Tineke had bedacht dat hij wel eens een wasbeurtje kon gebruiken en had het kledingstuk zojuist in de wasmachine gedaan. Ze wilde hem net aanzetten.’Stop!’ riep ik, ‘mijn horloge zit er nog in!’
Gelukkig net op tijd. Ik moet er niet aan denken dat ik één minuut later uit bad was gekomen.
Dat horloge is namelijk een heel bijzonder horloge. Nee, hij is niet digitaal, er zit geen stopwatch op en zelfs geen datum. Laat staan verlichting of een weksignaal.
En ik moet hem elke ochtend gewoon opwinden, met zo’n knopje aan de zijkant.
Toch is het een bijzonder horloge. Deze Longines is namelijk van mijn vader geweest. Nadat hij in 1988 was overleden, kreeg ik het klokje van mijn moeder. In het begin zei het me niet zoveel; hij belandde zelfs in een rommellaadje.
Nadat echter jaren later mijn eigen horloge het voor gezien hield, ben ik mijn vaders exemplaar gaan dragen. Het is een klokje waar ik heel trots en dus heel zuinig op ben.