Toen oudste dochter 8 jaar was, heb ik samen met haar een korte fietskampeervakantie gedaan in Drenthe. Een jaar later hetzelfde nogmaals, nu naar de Veluwe.

Het jaar daarop wilde dochter nummer 2 (toen 6 jaar oud) ook mee. Omdat ik het niet zo zag zitten het grootste deel van de bagage aan mijn fiets te hangen, hebben we toen een fietskarretje aangeschaft. De Batavus vouwkar, een heel geinig ding.

Uiteindelijk bleek dochter 2 met haar nog jonge beentjes tegen de fietstocht op te zien. We zijn toen maar met de auto gegaan. En het fietskarretje verdween naar de vliering boven de berging.

Binnenkort gaan we weer een paar dagen naar zee. We nemen de fietsen mee in onze bus, dan hebben we bij het strand geen parkeerproblemen. Maar om nu die zes kilometer elke dag te fietsen met de strandstoel om de nek en een koelbox aan de hand, leek ons niet zo handig.

En toen dachten we opeens aan het fietskarretje, waar we 26 jaar niet naar omgekeken hebben.

We hebben het gister van de vliering gehaald. Grijs van het stof, vol spinrag en met lege banden. Schoongemaakt, de banden opgepompt en hij zag er weer uit als nieuw. Wat hij natuurlijk ook is, want hij is nog nooit gebruikt.

Maar toen kwam het probleem van de koppeling. De fiets waar hij 26 jaar geleden aan gehangen zou worden is natuurlijk allang weg. Mét de originele koppeling. Dus wij naar Halfords. Een nieuwe koppeling gekocht. Mooi systeem, met een soort kogel, hetzelfde principe als de trekhaak van de auto. Het ene deel aan de trekstang van de kar, het andere aan de fiets.

Thuisgekomen meteen monteren. Maar ach, het deel dat aan de trekstang moest kon niet geschroefd worden. Zou gelast moeten worden. Dat is gistermiddag uiteindelijk gelukt bij het bedrijf waar een vroegere buurman werkte. Het hele bedrijf had vakantie, maar de baas zelf was wat voor zichzelf aan het beunen. De bijzonder vriendelijke man wilde dat best even voor ons doen. Ik had uit voorzorg Tineke meegenomen.

Thuis het andere deel snel aan de fiets. Moest meegeschroefd worden met de klem van de zadelpen. Maar dat viel tegen. Op de fietsen van tegenwoordig heeft die klem een dusdanige vorm, dat het gewoon niet wilde passen. Ook niet na wat buigwerk en inmiddels bij de Praxis aangeschafte langere bouten.

Vanochtend bedacht Tineke opeens dat ik nog een oudere fiets in de schuur heb staan. En ja hoor, een andere klem. Probleem opgelost. Tenminste dat dachten we. Paste ook niet. Uiteindelijk is het gelukt, door weer wat buigwerk, langere bout en een paar kunststof opvulringen.Wij kunnen naar zee!! (Ik op mijn oude fiets)