Schrijfvriendin was met een verhaal(tje) genomineerd bij een wedstrijd, georganiseerd door een literair tijdschrift. Of beter gezegd ’tijdschriftje’, want het bleek maar een klein boekje. Niet voor wat betreft het aantal pagina”s, maar het formaat was klein.

Gisteravond moesten de genomineerden hun verhaal voordragen in theater de Lindenberg in Nijmegen. Ik zou haar vergezellen. Niet alleen vanwege morele steun, maar ook om haar voordracht op video vast te leggen. Dat laatste ging overigens volledig mis. We ontmoetten elkaar aan het eind van de middag bij een parkeergarage in het centrum van Nijmegen. Eerst hebben we een gezellig café opgezocht om onder het genot van een groen spaatje (zij) en een rood wijntje (ik) bij te praten.

Daarna wilden we ergens wat gaan eten. Waar het leuk leek, was het druk en waar het niet druk was, leek het niet leuk, zodat we uiteindelijk bij een Chinees-Japans restaurant terechtkwamen. Overigens een gezellige tent, leuke bediening en uitstekend eten. 

Nadat we na het eten nog een kopje koffie hadden genuttigd, wilde Vriendin nog even naar het toilet om zich mooi te make-uppen voor haar voorstelling twee straten verderop. Ik besloot ook nog even naar het toilet te gaan. Mijn rugzak liet ik, dom-dom, in mijn stoel staan. 

Toen ik later bij ons tafeltje terugkwam bleek dat Vriendin inmiddels al buiten op mij stond te wachten. Wij samen op weg naar het theater, waar we om vijf voor acht aankwamen. Zij moest zich daar vóór acht uur melden: de voorstelling begon om kwart over. Toen ik gehurkt bij mijn rugzak mijn portemonee wilde pakken om een kaartje te kopen, kreeg ik de schrik van mijn leven: hij was weg. Terwijl ik zeker wist dat ik hem in het restaurant, na het afrekenen, in mijn rugzak had gestopt. Alles eruit gehaald, Vriendin ook alle vakken onderzocht, maar geen portemonee. Het zweet brak me aan alle kanten uit.

‘Loop maar snel terug naar het restaurant,’ zei Vriendin, die de zaal in moest voor haar optreden.

Bij het restaurant de serveersters uitgelegd wat er aan de hand was. Nee, er was niets afgegeven. Nog even bij ons tafeltje gekeken, maar ook daar geen spoor van mijn portemonee. 

‘Wacht eens even,’ zei toen een van de meisjes, ‘Een tafeltje verder zaten twee jongens. Toen ik bij ze kwam om de bestelling op te nemen stonden ze op en zeiden dat ze eerst naar buiten gingen om te roken. Daarna hebben we ze niet meer gezien.’

‘Zaten ze er nog toen ik naar het toilet was?’ vroeg ik.

‘Ja, in die tijd zijn ze vertrokken.’

Shit, het was mij helemaal duidelijk. Hoe kon ik zo dom zijn. Mijn geld, bankpassen, alles weg. Tegen beter weten in besloot ik ter plaatse nogmaals mijn rugzak uit te pakken. En toen kwam het verloren gewaande te voorschijn: in een plooi van een tussenschot. Een zucht van verlichting!!

Nadat ik het de meisjes had verteld, snel terug naar het theater. Het was bijna kwart over acht toen ik er aankwam. Het gebeuren stond op het punt van beginnen toen ik de zaal binnenkwam, waar Vriendin een plaatsje had vrijgehouden. Kletsnat van het zweet ging ik naast haar zitten.

‘En?’ vroeg ze.

‘Ik heb hem.’

Ze kneep me even in de arm.

Maar het werd geen geluksavond. De video-opnamen die ik maakte, bleken later mislukt. Waarschijnlijk op ‘stop opname’ gedrukt toen ik de opname wilde starten en op ‘start opname’ toen ik hem wilde stoppen. Dus er is wel opgenomen, maar dat waren mijn trui, broek en schoenen. 

En verder werd vriendin ook niet uitgeroepen tot winnaar.