Al vijf ochtenden werd ik, terwijl ik mij stond te douchen, gadegeslagen door een klein spinnetje. Zij (ik ga er, gezien haar belangstelling, vanuit dat het een meisje was) zat dan tegen het plafond of helemaal bovenaan de wandtegels.
Als ik later op de dag in de badkamer kwam, was er geen spinnetje te bekennen. Maar de volgende morgen, ja hoor, daar zat ze alweer op mij te wachten.
Het klinkt misschien gek, maar na vijf dagen krijg je een band met zo’n beestje. En het was wederzijds, dat was zo duidelijk als wat.
Vanochtend bedacht ik dat het eigenlijk wel zielig is. Een spinnetje hoort niet in een badkamer, maar buiten in de tuin. Dus ik heb haar voorzichtig in een klein doosje opgevangen, om haar daarna in de buxushaag weer vrij te laten.

Ik mis haar nu al 🙁

Gelukkig heb ik nog een tweetal foto’s van mijn vriendinnetje. Eentje in de badkamer en eentje in de buxus. Ze zijn vrij wazig geworden, maar ik ben er blij mee.