Zaterdagochtend liepen we met Inke en Sophie naar de kinderboerderij. Op de terugweg kwamen we langs het gezondheidscentrum waar we, tijdens een vorige logeerpartij van Inke, onze griepprik hebben gehaald. Inke was toen mee.

Nadat we het gezondheidscentrum waren gepasseerd ontspon zich het volgende gesprek:

Inke: ‘Ik vind prikjes spannend.’
Ik: ‘Waarom dat? Je was toch ook mee toen opa en oma een prikje kregen? Dat deed helemaal geen pijn. Ik hoefde niet te huilen.’
Inke liet het even op zich inwerken. ‘Maar ik ben geen opa of oma. En ik kan mij toch niet in een opa of oma veranderen?’