570 bladzijden Willem Holleeder vanuit het perspectief van zus Astrid.
Wat ik er van vond? Als het fictie was geweest, had ik gedacht: die schrijver heeft wel een heel rijke fantasie; zoiets gebeurt in het echt niet.
Maar helaas, het is geen fictie, maar harde werkelijkheid. Keiharde werkelijkheid!
Ik vond het boek bij vlagen heel spannend, vooral de laatste vijftig bladzijden, waarin Astrid weet dat zij en haar kompanen (zus Sonja en Sandra, de vriendin van Holleeder) het niet gaan overleven.
Maar af en toe vond ik het langdradig. Volgens mij had het verhaal in snelheid gewonnen als het in 300 pagina’s was geperst. Astrid kan goed vertellen, maar heel duidelijk is te zien dat ze geen schrijver is.