Vandaag hebben we een prachtige wandeling gemaakt langs de Beneden Regge, onder Ommen. Met stip de mooiste wandeling van de afgelopen jaren. Ik zou hem dan ook iedereen willen aanbevelen. 

Inderdaad, ‘zou’, want toen we na het doorkruisen van een stuk bos weer moesten afdalen naar de oevers van de Regge, bleek het pad volgestort met takkenbossen. Dan maar dwars door de struiken.
Maar wat bleek, toen we beneden kwamen: een hek met schrikkel- en prikkeldraad, versperde onze doorgang.
Goede raad was duur. Tineke durfde niet verder: ‘Dat hek staat er niet voor niets. Misschien lopen er wel wilde paarden.’
Na ‘enig’ aandringen van mijn kant, zijn we toch maar over het hek geklommen.
Het enige wat we onderweg tegen kwamen was een stel heel vriendelijke, nog jonge koeien, die ons wel heel verbaasd aanstaarden. 
Aan het eind van het gebied stond weer een hek. Nu met een bordje. We hadden er inderdaad niet langs gemogen. 
Eenzelfde gebied een eindje verder. Dat hebben we maar omzeild door in het hoge gras ons eigen pad te creëren. 

Maar al met al was het een heel mooie wandeling door een fraai landschap: door bos, langs heideveldjes, langs akkers waar het koren al flink hoog stond en het mais nog lieve kleine plantjes waren. En natuurlijk langs de meanderende Regge.