Zoals op bijgaand plaatje is te zien, verliep mijn wandeling iets anders dan anders. Ons huis is op dit kaartje een knooppunt: twee keer vertrokken en twee keer aangekomen. Een soort Utrecht CS in het klein. 
Wat was er aan de hand?
Na ruim drieënhalve kilometer gaven mijn darmen aan, dat er wat aan zat te komen. Nog even hoopte ik op een wind, maar nee, het was echt. Oeps! Geen enkel probleem als je in de vrije natuur wandelt: dan duik je even een bosje in.
Maar in een woonwijk is dat wat lastig. En om nu zomaar ergens aan te bellen en te vragen of ik even gebruik mag maken van het toilet, lijkt me ook geen optie. 
Het enige wat er dus opzat was de kortste weg naar huis nemen. Met samengeknepen billen, dat wel. 
Uiteindelijk is het allemaal goed gekomen en kon na een minuut of tien de herstart plaatsvinden.
Door dit kleine ongemak werd de wandeling wel iets langer: 14,7 kilometer.